Φυγε

"Ακροβατησαμε στο σχετικο,

ηδονιστηκαμε με τ' απειρο.

Κριμα,

τα κορμια σπαραξαν

- δρομος ατελειωτος.

Με ρωτησες αν αγαπω

δυνατα φωναξα,

παψε.

Απαγορευμενη λεξη.

Που ζεις;



Ψαχνεις ασυστολως,

χαμενους θησαυρους,

σκονισμενες αναμνησεις.

Διαλυεις χωρις ντροπη

ψευτικους πυργους,

πατημασιες μιας ξεχασμενης,

καλα θαμενης παιδικοτητας.

Προσδοκας ενα χαδι,

μα καπνος που αιωρειται

καθε παρουσια μου.

Κρατας ακομη την κιμωλια,

συνεχιζεις,

τελος δε λες να βαλεις

στη γραμμη που σερνεις πισω σου.

Τυφλος προχωρας μπροστα,

παλευω να σβησω τα σημαδια

- αεναη πορεια.

Κριμα,

μετανιωσα,

για τοτε που με ρωτησες,

"αγαπας;"

και σου 'χα πει "παψε".

Φυγε επρεπε να σου φωναζα.

"Φυγε". " Amy

Τι θα γινοταν... αν

"Μερικες φορες αναρωτιεσαι:

Τι θα γινοταν αν ο χρονος

κυλουσε αντιστροφα;

Τι θα προλαβαινες να σωσεις

αν ειχες την ευκαιρια;

Αλλες παλι φωναζεις,

να σ'ακουσουν οι τοιχοι

- ακαταπαυστα υψωνεις γυρω σου.

Μα εκεινοι αμειλικτοι ορθωνονται

και εσυ κλαις, ηττημενος στο σημερα.

Κατι τετοιες αδιορατες, ουρλιαζεις,

να σταματησει το τραινο

που δεν θελεις να χασεις.

Ποιο βαγονι ομως κουβαλα

τις αμαρτιες σου και ποιο

τους διακαεις ποθους σου,

δε γνωριζεις, ασημαντο.

Υπαρχουν στιγμες φιλε μου,

που σκεφτομαι σιωπηλα

- η σιωπη ακουγεται καλυτερα

στο μικροφωνο της ζωης,

τι θα γινοταν αν σκυφτος

παλευες να βελτιωσεις τον κοσμο.

Αν νοιαζοσουν για εκεινον τον πλησιον.

Αν αλλαζες που και που

τα χρωματα της παλετας σου.

Αν ανοιγες τα παραθυρα

να μπει λιγο καθαρος αερας στην καρδια σου.

Αν δοκιμαζες να δεις

με τα ματια της ψυχης σου.

Ξυπνα φιλε μου.

Ξυπνα, πριν προλαβουν

σε καταντησουν τυφλο,

ερμαιο της ζητιανιας τους.

Καλη τυχη." Amy

Ου φονευσεις

"Ξεβραστηκα στην ακτη σου αποτομα.

Τιθασευσα κυματα ανυπακοα.

Νομιζα τουλαχιστον.

Αλλου με ταξιδεψε η Μοιρα.

Παντου τριγυρω αμμος,

απο εκεινη που κολλα πανω σου,

σαν τη Μνημη που δε λεει να ξεχασει.

Πιο 'κει μεγαλες σκιες δεντρων,

για να περιπλανιουνται τα ονειρα

και να παιζουν οι αισθησεις.

Που και που ενα αχνο φως,

απο ενα φεγγαρι ξεχασμενο,

παραπονεμενο -εχασε τις εποχες της δοξας του- ,

εισβαλει σε μια υστατη προσπαθεια

να βαψει το σκηνικο ποιητικο.

Κι ομως τα φαντασματα

εξακολουθουν να ειναι πρωταγωνιστες.

Οι ερινυες, τυψεις που λησμονησα,

τυψεις που ερχονται τυπικες

να θυμισουν πως υπαρχουν,

ουρλιαζουν τις πραξεις

- εισητηρια εκπτωτικα

με πρωτη θεση στη Κολαση μου.

Τη δικη μου ποτε των Αλλων.

Μια λεξη φτανει στα χειλη

- διψασμενα απ'το ποθο

που ποτε δε γευτηκα.

"Μανα".

Καταραμενη, ποτε δεν ερχεται

στην ωρα της.

Κι αν παρουσιαστει,

θα αραδιασει ολα οσα προσβαλουν την υποληψη.

Τη δικη μου τη θλιψη κανεις δε λογαριαζει.

Μονο μια αγκαλια στο τελος,

για να τονισει τον οικογενειακο δεσμο.

Να πει πως ο,τι και να γινει "μανα ειναι μια".

Αχ, μανα, μη γινεσαι Μηδεια,

το λεει καθαρα η εντολη.

Εκεινη η δεκατη :

"Ου φονευσεις" . " Amy

Πολυχρωμα ονειρα

"Παγωσαν τα δαχτυλα στη θεληση.

Ουρλιαξε η εμπνευση στη προσπαθεια.

Να βγει απο τη φυλακη της σκεψης.

Οι λεξεις - φαντασματα μιας ηδονης

περιπλανωμενοι, αιχμαλωτοι συναισθηματων.

Ματια θολα σαν τη φλογα.

Σαν τον καπνο που σβηνει τη ζωη μου.

Θολα απο δακρυα.

Δακρυα μαυρα - αδειες οι μερες,

εφυγαν ανικανοποιητες.

Το μονο ασπρο, η κενη κολλα

- παρελθουσα, γεματη

ενα μεγαλο Τωρα.

Μια απογνωση για μοναξια.

Ασπρα ισως και τα φτερα.

Φτερα πουλιων αποδημητικων,

αιωνια κουβαλουν τα ονειρα μου,

τα ονειρα σου, τα ονειρα μας.

Αυτα παντα πολυχρωμα." Amy

Τοπιο ανοιξιατικο

"Απεμεινα κενη συνειδησεως,

ηδονικα ευτυχισμενη στη στιγμη,

μακαρια πλασμενη για ονειρο

- παρελθοντα χρονου.

Η ανασα χτυπουσε ευλαβικα,

ικετευε για λιγη ζωη.

Η ματια κλαιγοντας σερνοταν,

στα ποδια φιλιου ακαταδεκτου.

Και το αγγιγμα μιας καρδιας,

πεταριζε στη δινη της ισως επαναληψης.

Πλαθοντας τον κοσμο μας,

ζωγραφιζοντας με φως,

ο ηλιος ανετειλε απο τη πλευρα

- τη δεξια, ευλογημενη.

Τοπιο ανοιξιατικο,

σε καμβα κεντημενο απο δακρυα,

οι στιγμες ζουν κι εμεις,

παραδινουμε τα οπλα.

Ψυθιρισε ο ανεμος,

στ'αυτι του Θεου

κι ανταρα στα κορμια

- τρεμουν συγκορμα.

Τοπιο ανοιξιατικο,

αιμα σταζουν οι παπαρουνες,

αγαπη τ'ακροδαχτυλα.

Μη σκεφτεσαι πια.

Αστο το αιμα να γινει ποταμι,

να πνιγουμε.

Ναυαγοι θα ξεβρασουμε

στις ακτες του φεγγαριου.

Παμε. " Amy

Γορδιος δεσμος

"Πως δεθηκαν ετσι τα κορμια.

Μαρτυρησαν ουρλιαζοντας το ποθο.

Εξατμιστηκαν τα σ'αγαπω στη δινη.

Αποκαμε το μισος στη προσπαθεια.

Πως δυο ψυχες περπατουν στα συννεφα.

Στη βροχη της ηδονης πλαι.

Να σαπισουν με τον καιρο.

Να φωναζουν την αγαπη.

Πως οι ωρες βαρυναν κι εγιναν χρονια.

Τα χρονια κι αυτα, βουβα σερνουν το βημα

στα σκαλοπατια της παλιας μας νιοτης.

Πως δυο ζωες διαβηκαν το καινουριο.

Χερι - χερι πορευομενες στο κενο.

Με αορατο δεσμο δεμενες αρτια.



Πολλοι εμισησαν το κοκκινο

- εντονη αποχρωση.

Αλλοι σιχαθηκαν τον ιδρωτα

- νερο των διαβρωμενων σωματων μας.

Κανεις ομως δεν καταφερε

- ιδιος Μεγας αλεξανδρος,

να κοψει με το σπαθι του φθονου

τουτο, το γορδιο δεσμο.

Τον ερωτα μας. " Amy

Συγγνωμη

"Συγγνωμη.

Δε μπορεσα να χορτασω το φιλι.

Να δοθω ολοκληρη στο τωρα.

Να αφεθω στο δηθεν του ονειρου.

Συγγνωμη.

Οι ηδονικες σταλες

-κερι που λιωνει ο ποθος,

ποταμι που ρεει στις εκβολες σου.

Τα γραναζια της σκεψης

-σκουριασμενα απο αγαπη,

κολλησαν αδιορατα,

σ'αγαπω.

Συγγνωμη.

Προσπαθησα να φυτεψω

στη γη το κουφαρι μου -να σταθω,

μα στραγγιξα σε κατι αχ αισθαντικα.

Συγγνωμη.

Πουλια αποδημητικα τα σε θελω,

σου φιλουν τα χερια, τα χειλη,

το κορμι σου ολοκληρο.

Χρυσανθεμα ανθισαν

εκει που η ανασα εκλεινε τη πορτα.

Δεσμιοι του ανυπερασπιστου.

Συγγνωμη.

Σ'αγαπω." Amy